Myślę, że melodramat jako taki jest najbardziej kiczowatym, czy też najbardziej podatnym na kicz gatunkiem filmowym, a bierze się to stąd zapewne, że jest to typ filmów, których zadaniem już z definicji jest "wzruszenie" widza. Samo w sobie nie musi to byc od razu złe, ale niestety takie na ogół jest. Twórcy melodramatów sięgają zazwyczaj po oklepane już w wieku dziewiętnastym, a nawet i wcześniej, wzory kręcące się wokół trójcy miłość-młodość-śmierć, dodają do tego urodziwych bohaterów, i na tym poprzestają. Tak było w przypadku chociażbybardzo popularnego i żenującego filmu pt. "Szkoła uczuć" czy troszkę mniej żenującego "Pamiętnika". Przykłady można by tu zresztą mnożyć.

"Failan" to w moim odczuciu film, który z jednej strony wpisuje się w typową konwencje melodramatu i świetnie się w niej odnajduje, a z drugiej przekracza ją. Dzieje się tak z kilku powodów. Przede wszystkim twórcy nie poprzestają na przedstawieniu sympatycznych bohaterów, których musi połączyć uczucie, bo przecież nie może być inaczej skoro są tacy sympatyczni. W przypadku głównego bohatera na pierwszy plan wysuwa się tu godność, której uczy go świadomość (oraz dwa dowody na to -), że znalazł się ktoś, kto uważał go za wartościowego, dobrego i potrzebnego człowieka. To, że jesteśmy takimi ludźmi, jakimi widzą nas inni, to nie jest nowa myśl, ale sposób w jaki została tu ona rozwinięta zasługuje na b. duże pochwały. Podobnie jak i aktorstwo. Występujący w głównej roli Min-sik Choi jest tu równie znakomity, jak znakomity był w "Oldboy-u" (scena, w której próbuje zapalić papierosa po przeczytaniu drugiego listu, to może i lekki szantaż emocjonalny wobec widza, ale jednocześnie aktorskie mistrzostwo świata). Bardzo dobra jest równiez partnerująca mu Cecilia Cheung - jest nie tylko śliczna (choć śliczna jest nawet jako śmiertelnie chora, ale to szczegół), ale jest również absolutnie nie-narcystyczna (co jest w sumie rzadkie w przypadku ładnych pań), naturalna, a do tego obdarzona pięknym głosem... Kolejna sprawa to to, że wątek miłosny zaczyna sie w tym filmie, w tym miejscu, w którym zwykle melodramat sie kończy. A więc od śmierci. Od początku wiemy więc, że Failan nawet nie pozna Kang-jae, a jednak jakoś trudno jest uznać jej uczucie jedynie za substytut miłości, za potrzebę bliskości i co tam jeszcze. Jest to zupełnie tak, jakby twórcy filmu pytali przy okazji, gdzie właściwie zaczyna sie to, co nazywamy miłością, co już nią jest, a co jeszcze nie jest. Myslę, że to bardzo dużo. I wreszcie trzecia piękna sprawa: ponieważ Failan nie zna koreańskiego, listy, które pisze (a przede wszystkim ten drugi, od początku do końca miłosny) wyzbyte są wszelkiej "poezji" charakterystycznej dla listów miłosnych pisanych w filmach, w książkach i w realu. Listy Failan składają się wyłącznie z prostych i oczywistych zdań (typu:"Wszyscy tu byli dobrzy dla mnie, ale ty byłeś najlepszy"), które jednak zawierają w tej swojej prostocie wszystko, co zawierać powinny i których szczerość przenosi się tym samym na cały ten, tym bardziej poruszający, znakomity film.
Moja ocena: 10/10